С поэзией в душе. Творчество наших читателей

Мы продолжаем знакомить Вас с творчеством наших читателей.

Петр Шаколо

Биография

Родился в Ошмянах в 1946 году. Учился в средней школе №1, затем – в вечерней школе. Работал инспектором отдела  соцобеспечения, старшим экономистом  информационно-вычислительной станции, инструктором райисполкома и райкома партии. Двадцать лет отдал педагогической деятельности – работал учителем, завучем и директором школ района. Увлекается литературой, музыкой, спортом (в молодости отстаивал честь района на различных соревнованиях). Собственноручно издал несколько книг со своими стихами и поэмами.

Творчество

ШТО  ТРЭБА  ДЛЯ  ШЧАСЦЯ.

Анічога такога далёкага

Чалавеку для шчасця не трэба.

Дастаткова мне сонца высокага

I кавалачка сіняга неба.

А яшчэ,дык напэўна,патрэбна

Не спазнаць аніякай бяды,

Мець заўсёды скарыначку хлеба,

I хоць трохі крынічнай вады.

Ды не быць ні ў бузе,ні ў трывозе,

Сваіх блізкіх цаніць і любіць,

Каб спрыяла надвор’е ў дарозе,

I мне іншым патрэбнаму быць.

Што для поўнага шчасця мне трэба?

Ні геройства,ні славы,ні грошай…

Усяго толькі — скібачку хлеба,

I людзей побач — толькі харошых!

НЕ ШКАДУЙ

Не шкадуй,не смуткуй

Ні аб чым,што прайшло:

Усе падзеі прадпісаны лёсам.

Што было — адбыло,

Ва ўспамін залягло,

У скарбонку жыццёвых узносаў.

Ты не плач,не стагні,

Што не змог устаяць

Ад спакусы,падсунутай д’яблам,

Што прыйшлося падчас

Разбураць,не ствараць,

I рабіць тую справу заядла.

Ты адрынь ад сябе надаедлівы тлум,

Што было ўсё не так і не гэтак.

Ну было — і было!

Адмахніся ад дум,

Паглядзі навакол: колькі кветак!

***

Я вазьму у далоні свет сонца,

Я вазьму у далоні зару,

1 ў тваё іх закіну аконца —

Я табе іх адной падару.

Я збяру для цябе ўсе сузор’і,

I вясёлку я з неба здыму,

А пасля бурштыновым узмор’ем,

Зорным небам цябе абдыму.

Апрану у вячэрнія росы,

Ахіну у жывую ваду,

Запляту табе месяц у косы…

Я цябе на край света звяду!

АБЯЦАЙ

А6яцай, што ў Ашмяны прыедзеш

Ты ізноў на наступнае лета.

Хай яшчэ падзівяцца суседзі

Тым,як павай плывеш ля мяне ты.

Хай зайздросцяць,каму так ахвота,

Твайму стану,малінавым вуснам,

— Да таго мне якая турбота?

— Хай нацешацца думкай-спакусай!

А пакуль — абяцай усё помніць:

Бераг рэчкі,журчанне крынічкі,

Хлеба чорнага смачнага ломаць

I насмешлівы позірк сінічкі,

Стог саломы — няхітры прытулак

Ад дажджу — і азёрную гладзь,

I начны Піянерскі завулак,

Па якому так слаўна гуляць.

Абяцай,што ізноў зачаруеш,

Заласкаеш да негі і болю,

Замілуеш мяне,зацалуеш,

Адпусціўшы пачуцці на волю.

Абяцай,абяцай мне ўсё гэта,

Шчодрай будзь,дзеля нашае згоды.

Абяцай,што ў наступнае лета

Ты прыедзеш ужо назаўседы.