Самыя яркія моманты школьнага жыцця. Выпуснікі дзеляцца ўспамінамі

Культура

 

Школьныя гады — самыя запамінальныя ў жыцці кожнага чалавека. Мы ўсе хваляваліся з-за ацэнак, навыперадкі беглі на перапынку ў сталовую, знаходзілі сяброў і першае каханне… Школа падарыла нам шмат уражанняў, прыемных і не зусім, і часам так хочацца зноў апынуцца там хоць на дзень. Мы прапанавалі выпускнікам розных гадоў расказаць пра самыя яркія моманты школьнага жыцця.

“Мы адчувалі сябе шчаслівымі”

— Маё першае знаёмства са школай адбылося летам 1968 года. Тады на некалькі тыдняў для будучых першакласнікаў праводзілася падрыхтоўка, каб дзеці маглі крыху прызвычаіцца да новых жыццёвых абставінаў, пазнаёміцца з настаўніцай і іншымі дзецьмі. Ужо немаладая настаўніца Зінаіда Ціханаўна Кудраўцава адразу падалася строгай. У гэты ж дзень я пачула зусім незнаёмыя мне беларускія словы: сшытак, аловак, крэйда, ануча і дошка, бо ў нас у сям’і гэтыя рэчы называліся па-руску. Цяпер, узгадваючы тыя часы, я прыходжу да высновы, што наш клас і яшчэ два пасля нас былі апошнімі, каму прыйшлося сесці за класічную драўляную парту… Бо 1 верасня 1971 года вучняў сустрэлі ўжо зусім новыя і прыгожыя сталы і крэслы, а ў гальшанскай школе была ўведзена кабінетная сістэма. Амаль апошнімі нам давялося пісаць ручкай з пяром «зорачка» і макаць яе ў чарніліцу, пасля чаго пальцы ў нас былі заўсёды з сінімі плямамі. Каб прамакнуць пяро і зняць з яго прыліплыя варсінкі,  на ўроках працы мы шылі перачысткі. Для гэтага прыносілі з дому невялічкія кавалкі рознай тканіны, выразалі з іх некалькі кружочкаў памерам 3-4 сантыметры і сшывалі пасярэдзіне, а маглі і гузікам аздобіць. А яшчэ на ўроках працы мы рабілі закладкі для кніг, наклейваючы на кардонную палоску розныя выразаныя малюначкі — было цікава і творча.

Таццяна Лаўрыновіч, 1978 год выпуску

Яшчэ хацелася б узгадаць пра забытую школьную форму беларускай мадэлі. Менавіта ў ёй я ішла ў першы клас. Гэта быў касцюм з якаснай паўваўнянай тканіны сіняга колеру ў кропачкі. У яго склад уваходзіў сарафан са шлейкамі на зашпільках, пінжачок без каўняра, блакітная або белая кашуля і паласатая тасёмка, якая завязвалася пад каўнерык. Вельмі зручная і цёплая форма была. Праз год у беларускіх школах у якасці формы была ўведзена карычневая сукенка з фартушком.

У сценах Гальшанскай школы была выдатна наладжана пазакласная работа: пастаянна праводзіліся ўрачыстыя лінейкі і святы, вечары, турыстычныя паходы. Вельмі прыгожымі і запамінальнымі былі вечары казак. Нашаму класу даводзілася ставіць «Двух мядзведзяў» і «Папялушку». А святы ўраджаю ўражвалі аздабленнем актавай залы дарамі прыроды, гароднінай і снапамі. Падрыхтоўкай такіх вечароў кіравала настаўніца біялогіі Таіса Ягораўна Кандратовіч. Да ўсіх мерапрыемстваў мы адносіліся сумленна і зацікаўлена, бо гэта было наша жыццё і мы адчувалі сябе шчаслівымі.

Больш распавяду пра фестываль, які ў нашай школе праводзіўся з нагоды 50-годдзя стварэння СССР, гэта быў 1972 год. Кожны клас павінен быў прадставіць адну з рэспублік краіны. Для гэтага неабходна было ўсім зрабіць сабе нацыянальныя касцюмы, аформіць альбом, вывучыць вершы і апрануць ляльку ў касцюм пэўнай рэспублікі. Гэта было сапраўднай падзеяй! Нашаму класу дасталася Туркменія. Мы ўсе знайшлі сабе сінія сукенкі, прышылі чырвоныя стужачкі з бакоў, а з паперы склеілі цюбіцейкі — вобраз атрымаўся.

У старэйшых класах, вядома, з нецярпеннем чакалі суботы, бо праводзіліся вечары, якія заканчваліся танцамі. А як не было іх у плане, то самі “лавілі” завуча па пазакласнай працы Івана Іванавіча Белуша і прапаноўвалі любую тэму для ўрачыстай часткі, хуценька рыхтавалі які-небудзь дакладзік і… мэта была дасягнута.

Школьныя гады засталіся далёка-далёка ў памяці. Праўда, у мяне захаваліся некоторыя рэчы з тых часоў: аркушы маіх пропісаў і буквара, падручнік арыфметыкі, школьная форма і піянерскія гальштукі.

Марина Гиз (в школьные года — Корицкая), 1986 год выпуска

«Не тот» мел

— Среди множества смешных историй на ум почему-то приходят только проделки и мелкие пакости: ну у кого их не было в школьной жизни? До восьмого класса я училась в достаточно отдаленной от райцентра деревне Онжадово. Сейчас там уже — ни школы, ни здания, а раньше каждое утро из самой деревни и близлежащих к ней населенных пунктов исправно шли за знаниями школьники.

Много радостных и трогательных моментов мы пережили за время учебы: и истории о том, как добирались до школы (около десяти километров в одну сторону), и истории, как помогали друг другу списать или подсказывали во время ответа, ну и, конечно, попытки НЕучебы.

В желании сорвать урок или отменить самостоятельную мои одноклассники становились очень изобретательными – лучше б мы на физике так проявляли себя, однако… В общем, «фишкой» нашего класса или «визитной карточкой» в попытке оттянуть время на уроке был мел. Точнее, его подмена. Убрав весь «основной» мел перед уроком и заменив его на так называемую «крейду» (тот же мел, только более плотный), мы обеспечивали себе практически несмываемые с доски рукописи.

Дело в том, что этот «специальный» мел внешне никак не отличался от обычного, а по свойствам разница была ощутимой: он очень трудно смывался  с поверхности доски, так что, написав в начале урока что-то, смыть это представлялось возможным лишь спустя половину занятия.

Так мы и «переносили» контрольные и самостоятельные работы. Правда, с течением времени учителя нас «раскусили», но понимали они это зачастую лишь тогда, когда нужно было что-то смыть с доски, а оно не смывалось …

Мужественная нежность

— Школа, я считаю, — самый важный этап в жизни каждого человека. Вряд ли кому-то было в удовольствие вставать ранним утром, идти на занятия или готовиться к волнительным контрольным – чего уж тут скрывать. Но, несмотря на это, школьные годы в жизни большинства — самые незабываемые, яркие и светлые.

Закончила Кольчунскую среднюю школу я лишь несколько лет назад, и если спросить о самых ярких моментах  учебы, то приходит на ум много забавного и смешного — воспоминания

Ангелина Лыскойть, 2019 год выпуска

еще совсем свежие. Однако самым неожиданным для меня стал праздник  8 Марта, когда мы уже были выпускниками. В этой истории нет каких-то необычных событий или нетипичного финала, просто благодаря ей мы посмотрели на мужскую половину класса под совершенно другим ракурсом и поняли, что наши парни не только мужественные, но еще очень нежные и добрые.

8 Марта – день, когда девочки могут почувствовать себя принцессами, и день, когда все представители сильного пола вдруг становятся джентльменами. Придя в этот праздник в школу, от своих одноклассников, которые, признаться, никогда не отличались красноречием, ничего кроме сухого «поздравляем» мы с девочками не ожидали. И, как оказалось, зря.

Перед уроком в класс зашел Сергей Горлукович, который прочитал нам стих собственного сочинения! Следом за ним – мальчишки с цветами и теплыми словами в наш адрес. На минуту создалось впечатление, будто наших одноклассников подменили. Первым по расписанию у нас был урок физики, но после стихов Сергея, поздравлений мальчиков и цветов настроение было не совсем для формул и вычислений.

А вторым большим удивлением в тот день стали для нас учителя-мужчины на школьном концерте.  Наши строгие Павел Тадеушевич и Геннадий Леонидович выступали на сцене с милыми номерами и дарили цветы.

Вот так, учишься одиннадцать лет с одноклассниками, ходишь на уроки к строгим учителям, а в один день узнаешь, насколько они все же нежные, милые и добрые.

Кацярына РУДЗІК, Інга ГІЗ.



Добавить комментарий

Ваш e-mail не будет опубликован. Обязательные поля помечены *