Ранішнюю цішыню цёплага жнівеньскага дня ў Жупранах парушылі мілагучныя гукі скрыпкі і баяна. Звонкія галасы музыкантаў народнага ансамбля «Жытніца» разліваліся па ўсёй вуліцы Міра. Пачуўшы шчырыя песні і шум на двары, з дому выйшаў сустракаць гасцей Уладзімір Уладзіміравіч разам са сваёй жонкай Вандай Міхайлаўнай.
У гэты жнівеньскі дзень мужчына пачуў шмат цёплых слоў і пажаданняў і ад сваіх самых родных і блізкіх, ад жонкі, якая большую частку жыцця побач. Не абышлі дом руплівых гаспадароў і аднавяскоўцы, якія любяць і паважаюць сваіх суседзяў.
— Вы пражылі доўгае цяжкое жыццё, дзяцінства, якое апаліла вайна, і юнацтва, якое закранула пасляваенная разруха, — звярнуўся да ветэрана старшыня раённага Савета дэпутатаў Мікалай Квяткевіч. — Але дзе б вы не жылі, дзе б не працавалі, вы заўсёды ставіліся да справы сумленна і адказна, карысталіся аўтарытэтам у кіраўніцтва, калег і падначаленых. Мы вельмі рады, што слаўная сям’я Лашкевічаў ужо дваццаць пяць год жыве на ашмянскай зямлі.
Пасля цёплых слоў віншавання Мікалай Уладзіміравіч уручыў юбіляру грамату раённага Савета дэпутатаў за актыўны ўдзел у грамадскім жыцці і выхаванні падрастаючага пакалення.
З цудоўнай падзеяй юбіляра павіншавалі намеснік старшыні райвыканкама, старшыня раённай арганізацыі рэспубліканскага грамадскага аб’яднання «Белая Русь» Наталля Станкевіч і дырэктар аграрна-эканамічнага каледжа Наталля Ліпавая. Не засталіся ў баку і ваенны камісар ваеннага камісарыята Аляксандр Ляўкоўскі, начальнік аддзела ідэалогіі, культуры і па справах моладзі, старшыня арганізацыі «Беларускі саюз жанчын» Людміла Каханоўская, старшыня Ашмянскага ДТСААФ Віталій Віткоўскі, старшыня Жупранскага сельвыканкама Андрэй Клышэўскі, старшыня райсавета ветэранаў Уладзімір Бельчанка. На свята завіталі і прадстаўнікі Жупранскай СШ, якія часта наведваюць мужчыну не толькі ў святочныя, але і звычайныя працоўныя дні. Яны павіншавалі Уладзіміра Лашкевіча, уручылі падарункі і кветкі. Ад маладога пакалення ашмянцаў ветэрана павіншавала першы сакратар раённага камітэта БРСМ Вольга Шыдлоўская.
Падчас юбілейнай урачыстасці то светлая шчырая ўсмешка асвятляла лагодны твар Уладзіміра Уладзіміравіча, то па шчаках каціліся буйныя кроплі слёзаў. Пражыўшы такое доўгае і сумленнае жыццё, абараняючыся ад цяжкіх успамінах пра вайну і пасляваенную разруху, дорачы любоў сваім дзецям, унукам і праўнукам, Уладзімір Уладзіміравіч з упэўненасцю можа сказаць, што гэтыя слёзы толькі ад шчасця, ад ўпэўненасці ў тым, што яго памятаюць і паважаюць. Няхай мы не засталі Уладзіміра Лашкевіча ў самым росквіце гадоў, але мы можам ганарыцца яго подзвігам. Подзвігам героя, работніка, чалавека, які захаваў цэнны дар — жыццё, годнае для пераймання.
Кацярына РУДЗІК.
Фота Святланы МУЦЯНСКАЙ.