Яшчэ, здавалася, зусім нядаўна прайшла на Ашмяншчыне сустрэча паэтаў з трох раёнаў: Астравецкага, Смаргонскага і Ашмянскага, арганізаваная раённай газетай “Ашмянскі веснік”. Уражанні ад яе грэлі творчыя ўразлівыя душы амаль цэлы год, і ўсё настойлівей было жаданне сустрэцца яшчэ. Сустрэцца, каб атрымаць глыток натхнення ад убачанага на зямлі-суседцы, абмяняцца думкамі і вершамі з калегамі па пяры.
І вось гэты час настаў. Мы дружна садзімся ў аўтобус і імчым насустрач нязведанай, а ад таго яшчэ больш жаданай, Астравеччыне.
— Прывітанне, Астравец! Не, зусім не хочацца назваць цябе ў рыфму “свету канец”! Ты гэтага свету пачатак, асабліва цяпер, калі набыў статус горада. Апошнім часам ты змяніўся, стаў яшчэ больш прывабным і ўтульным. Гэта заўважаем не толькі мы, ашмянскія вершатворцы, але і шматлікія госці, якіх наведваецца да цябе заўсёды шмат.
Нашы калегі з “Астравецкай праўды” прапануюць экскурсію па гораду. Пачынаецца яна са знаёмства з раённай бібліятэкай і яе гасціннымі супрацоўнікамі. Прызнацца, у Год кнігі гэта вельмі сімвалічна, асабліва для творчых людзей, для якіх кніга заўсёды была і будзе сябрам і дарадцам. Загадчыца бібліятэкі Наталля Ачарэтава шмат цікавых звестак расказала пра астравецкую зямлю і яе жыхароў. Аднак час прыспешваў, а культурная праграма была насычанай.
Далей мы трымаем курс у бок Варнян, дзе сустракае нас мясцовая жыхарка, краязнаўца і паэт Людміла Кухарэвіч. Варнянскі касцёл Святога Георгія, вежа канца ХІХ стагоддзя на казачнай прыгажосці астраўку, да якога вядзе пад’ёмны мост, дамкі з больш чым трохсотгадовай багатай гісторыяй уперамежку з сучаснай забудовай нікога не пакідаюць раўнадушным. А спадарыня Людміла Іванаўна ўсё расказвала б, здаецца, і расказвала б. І гэта ж нядзіўна, бо гісторыя гэта мястэчка, можна сказаць — горада ў вёсцы, налічвае больш 500 год!
Захопленыя прыгажосцю Варнян, далей паэты накіраваліся ў Гервяты. Тое, што адчулі ашмянцы, якія ўпершыню пабачылі касцёл Святой Тройцы, можа зразумець толькі той, хто сам пабываў у гэтых мясцінах і ўвачавідкі сузіраў гэты Божы цуд. Не, гэтыя пачуцці нельга перадаць на паперы, бо ў кожнага яны былі свае. Аднак найбольшае ўзрушэнне выклікала арганная музыка. Гервяцкі арганіст Андрэй Міхневіч сваёй ігрой паланіў нашы душы і сэрцы, нават выклікаў слёзы. А яшчэ мы ўсе пранікліся вялікай павагай да нястомнага рупліўцы і адданага Богу чалавека ксяндза Леаніда Несцюка.
З гэтага прыветнага і мілага куточка ад’язджаць не хацелася, аднак чакала нас яшчэ адна слаўная мясціна на карце Астравеччыны, амаль на мяжы з Літвой, — вёска Барані. Тут знаходзіцца хата-музей, дзе нарадзіўся слынны паэт і святар Казімір Сваяк. Аб яго нялёгкім жыцці распавядала сваім гасцям супрацоўніца раённай газеты Ганна Чакур. Тут, у двары бараньскага творцы, на ўлонні прыроды і адбылося больш блізкае знаёмства ашмянскіх і астравецкіх паэтаў. Астравецкія літаратары Ігар Туршаў, Алена Гануліч, Людміла Кухарэвіч, Ніна Міралькова, Святлана Еўтушэнка, Святлана Бацюлева, Станіслаў Курыла, Марыя Пешка, нашы шаноўныя калегі Ніна Рыбік, Таіса Сямёнава і Ганна Чакур падарылі нам шчымлівае спатканне з высокім пачуццем і падзяліліся сваімі творчымі набыткамі. Мы, у сваю чаргу, таксама прыехалі не з пустымі рукамі. Галіна Даўгашэй, Святлана Муха, Ядзвіга Чаплінская, Эдвард Сяргей, Алена Місюк, Генуэфа Кеўра, Валянціна Васюкевіч, Яніна Гардзей расказалі аб сабе праз сваю паэзію…
Сум і радасць, яскравы гумар і глыбокі роздум у паэтычным абрамленні перапляліся ў той дзень на астравецкай зямлі разам з песнямі, што разносіліся па бязмежных прасторах…
…Дзякуй табе, астравецкая зямля, за гасцінны прыём, за тое, што здзівіла і ўразіла нас сваім хараством і талентам.
Аліна Санюк, кіраўнік літаратурнага аб’яднання пры рэдакцыі.
Фота аўтара.