Моладзі ў вёсках у 60-я гады было шмат. “Забавы” праходзілі ў хатах дзяўчат па чарзе. А хлопцы наймалі музыкаў, плацілі ім. Дзяўчаты адны не ішлі на забаву, асабліва калі яна была ў іншай вёсцы, па іх заходзілі хлопцы, прасілі бацькоў адпусціць дачку, абяцалі потым “прапусціць” яе дадому. Калі хлопец з дзяўчынай кахаліся, іх называлі нажычонымі, і яны ўжо не саромеліся хадзіць парай.
Музыка тады была мясцовая: гармонік, бубен, дудка або скрыпачка. А якія тады былі модныя танцы, а ўсе ж парныя: вальсы, полькі, танга, кракавяк з пераходам, кракавяк з полькай, лявоніха, факстрот.
Хлопцы, якія сачылі за модай, былі падстрыжаны “пад польку”, на забаву прыходзілі ў штанах галіфэ і ў хромавых ботах, начышчаных да бляску. Падэшва ў ботах была раменная, цвёрдая. У час танцаў, асабліва полькі і кракавяка, стаяў такі стукат-грукат ад гэтых ботаў, што нават заглушаў музыку, аж прагіналася падлога, звінелі шыбы ў вокнах. Удзельнікі і відавочцы тых забаў успамінаюць, што падчас такога вэрхалу, бывала, нават гаслі лямпы.
Трэба зазначыць, што ў вёсках амаль да паловы шасцідзясятых не было электрычнасці. Жыццё, у тым ліку і забавы, вяселлі, хрэсьбіны адбываліся пры керасінавых лямпах.
Складана было дзяўчатам у тым плане, што іх строі з натуральных тканін камячыліся і патрабавалі прасавання перад кожным выхадам. А даўнейшы прас быў на вуглях. Яго трэба было так разагрэць, так акуратна вугольчыкі раздзьмухаць, каб ніводная іскрынка не ўпала на ядвабную сукенку, каб ніводзін драбочак попелу не зваліўся на светлую маркізэтавую блузачку.
А льняныя ручнікі, абрусы, прасціны мама качала з дапамогай качалкі і валка на лаве — то ў адзін, то ў другі бок.
(Працяг будзе.)
Ядзвіга ЧАПЛІНСКАЯ.
Фота з архіва аўтара.