Натхненне да творчасці прыйшло ў яго дзесьці ў класе пятым-шостым. Так, па крайняй меры, лічыць сам паэт, Пётр Валяр’янавіч Шакола. З той пары шмат вады ўцякло і шмат твораў выйшла з-пад яго нястомнага пяра. Аб гэтым сведчаць зборнікі вершаў, паэмы і гумарэскі-карацелькі, якія “пякуцца” ў аўтара, як блінкі на патэльні, а пасля разыходзяцца па людзях. Сёння многія ашмянцы ў сваёй бібліятэцы маюць яго кнігі, атрыманыя ў знак дружбы і сяброўства, сумеснай вучобы альбо працы, добрага суседства ці проста шчырай сімпатыі да чалавека. За 65 год свайго жыцця ў Ашмянах Пётр Шакола набыў шмат сяброў. З маленства дружыць ён з раённай газетай. Аб тым, як пачалося гэта знаёмства, аўтар нават склаў верш:
І помню, як у першы раз
Сваё імя ў газеце ўбачыў,
Хадзіў тады ў шосты клас, —
Даслаў заметку, на удачу…
Добрыя творчыя адносіны склаліся ў Пятра Валяр’янавіча з цэнтральнай раённай бібліятэкай, якая часта запрашае яго на сустрэчы з чытачамі. Не мінае мясцовы паэт будынка краязнаўчага музея Францішка Багушэвіча, дзе знаходзіць адказы на шматлікія пытанні па гісторыі роднага краю, а затым увасабляе гэтыя веды ў сваіх творах. Не раз прыйшлося звяртацца яму да гістарычных крыніц пры напісанні паэм “Беларусы”, “Ашмяны” і “Гальшаны”. Як сапраўдны патрыёт беларускай зямлі, ён заходзіць у музей, каб абмеркаваць спрэчныя пытанні гісторыі, падзяліцца думкамі наконт новых фактаў і звестак, ці каб у чарговы раз прайсціся па яго залах:
Я заходжу ў музей, дзе і проста, і чынна.
Супрацоўнікі тут – апантаныя значнасцю справы сваёй –
Мне ўсё шчыра раскажуць-пакажуць –
І ўсплывуць прад вачамі карціны
Векапомных гадоў шматпакутнай і слаўнай Радзімы маёй.
Зусім нядаўна Пётр Валяр’янавіч завітаў у музей крыху па іншай справе. Музейныя работнікі наладзілі для свайго сябра творчую сустрэчу “Завітаю ў запаснікі памяці”, прымеркаваную да 65-годдзя паэта і краязнаўца. На мерапрыемства сабраліся родныя, знаёмыя і сябры віноўніка ўрачыстасці, таму і атрымалася яна па-хатняму ўтульнай і гасціннай.
Па сцяжынах жыццёвых скрыжаляў паэта правяла гасцей супрацоўніца музея Вольга Вінцаловіч. Памочнікам вядучай у гэтай справе стаў сямейны альбом Пятра Валяр’янавіча, мультымедыйная ўстаноўка і паэзія аўтара.
Большасць вершаў ашмянскага паэта лірычныя, таму, менавіта, і блізкі яму па духу Максім Багдановіч. А лірыка, як вядома, вельмі добра кладзецца на музыку. Гэта акалічнасць паспрыяла ўзнікненню творчага тандэму з кампазітарам Мікалаем Розенбергам. Супрацоўніцтва двух творчых асоб вылілася ў цэлы зборнік песень, якія гучаць сёння на раённых святах і мерапрыемствах. Таму Мікалай Рыгоравіч з задавальненнем прыйшоў на мерапрыемства, каб павіншаваць чалавека, з якім яго звязваюць доўгія гады шчырага сяброўства.
У сям’і Шаколаў дзеці цягнуліся да адукацыі. Усе яны сталі настаўнікамі. Пётр скончыў дзве вышэйшыя навучальныя ўстановы: Ленінградскі сельскагаспадарчы інстытут і Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт. Больш дваццаці год настаўнічаў у школах раёна, а таксама быў дырэктарам Янканцаўскай няпоўнай сярэдняй, Анкудскай базавай і Цудзенішскай сярэдняй школ. Павіншаваць Пятра Валяр’янавіча з юбілейнай датай прыйшлі вучні цяпер ужо Цудзенішскага вучэбна-педагагічнага комплексу, а таксама СШ №1, дзе ён вучыўся. У гэтых навучальных установах ён заўсёды жаданы госць, дарэчы, як і ў іншых. Паэта часта запрашаюць на мерапрыемствы як установы адукацыі, так і культуры. Паэзія падаравала яму сяброў і сярод калег па пяры. Сваё прысвячэнне старэйшаму таварышу падрыхтаваў выхавацель інтэрната аграрна-тэхнічнага каледжа Яўген Куст. Ад раённай газеты “Ашмянскі веснік” павіншавала юбіляра намеснік галоўнага рэдактара Аліна Санюк. Шчырыя словы-пажаданні здароўя і доўгіх год жыцця выказала малодшаму брату сястра Надзея, якая жыве ў Кальчунах. Тут яна на працягу многіх год выкладала ў мясцовай школе рускую мову і літаратуру. Падарункі і віншаванні прымаў Пётр Шакола ад арганізатараў імпрэзы – супрацоўнікаў краязнаўчага музея. Дырэктар Жанна Іванова падкрэсліла, што сёння складана знайсці чалавека больш аптымістычнага і прагавітага да жыцця, чым Пётр Шакола. Яго душа ніколі не ведае спакою. Гэты нястомны рупліўца ўвесь час вучыцца. Свае веды ён перадае і нам: праз зборнікі сваіх твораў, якія выхоўваюць у нас любоў і павагу да роднай зямлі і лечаць нашу душу.
Аліна БЕЛІЦКАЯ.
Фота Святланы МУЦЯНСКАЙ.
От всей души поздровляю юбилеем талант дан свыше а трудолюбия тебе не занимать твори и живи долгие годы