Прафесія паштальёна – асаблівая, бо няма такой навучальнай установы, дзе б можна было ёй навучыцца. Яна жаночая. Мужчына-паштальён хутчэй выключэнне з правілаў. На памяць прыходзіць хіба што Печкін з любімага мною мультфільма, ды дзядзька Алёша з майго дзяцінства, які ездзіў на веласіпедзе з сіняй вялікай сумкай праз плячо, набітай газетамі.
Шмат часу прайшло з тае пары, аднак сельскія паштальёны па-ранейшаму ездзяць на веласіпедах. І сумкі ў іх такія ж вялікія. І ім гэтак жа рады ў любой хаце.
Людзі па-ранейшаму чытаюць газеты, пішуць пісьмы, віншуюць адзін аднаго святочнымі паштоўкамі. Работнікі гарадскога паштовага аддзялення адзначылі, што сёлета напярэдадні калядных і навагодніх свят паштоўкі разыходзіліся вельмі актыўна. Прыемна, што і да нас вяртаецца гэта незаслужана забытая цёплая традыцыя.
Канешне, газет у сумцы паштальёна стала менш. Маладое пакаленне спатольвае інфармацыйны голад у інтэрнэце. У любы момант можна дастаць з кішэні свой гаджэт і адшукаць патрэбную інфармацыю, пры чым, намнога хутчэй, чым надрукуецца газета і яе даставіць да падпісчыка паштальён.
Для людзей сталага веку газета – гэта абавязковы атрыбут жыцця. Газету чакаюць. Яе выпісваюць нават тады, калі раззлуюцца і скажуць, што ў ёй няма чаго чытаць. Выразкі з яе захоўваць у асобных папках ці фотаальбомах. Берагуць, каб паказаць сваім дзецям і ўнукам.
Наклады газет змяншаюцца. Новыя тэхналогіі выцясняюць яе папяровы варыянт, і з гэтым, на жаль, нічога не зробіш. У такой сітуацыі апынуліся і буйныя выданні рэспубліканскага ўзроўню, і невялікія, накшталт раёнак. Асноўныя падпісчыкі раённых газет і нашага “Ашмянскага весніка” у тым ліку, – людзі старэйшага ўзросту. Выпісваць мясцовую газету для большасці з іх стала традыцыяй. Як правіла, на раёнку падпісваюцца дзесяцігоддзямі.
— Маркотна без газеты, — прызнаюцца падпісчыкі Валянціне Іосіфаўне Суравец, якая абслугоўвае жыхароў квартала Будаўнікоў. – Навін бракуе. Сядзіш у хаце і не ведаеш, што адбываецца навокал.
Паштальён гарадскога аддзялення Валянціна Іосіфаўна Суравец разносіць карэспандэнцыю, а разам з ёй і пенсіі, пасылкі, тавары паўсядзённага попыту з 2005 года. Калісьці прыйшла на падмену водпуску, усяго толькі на месяц, а затрымалася ўжо на 13 гадоў. Работа ёй падабаецца. Да гэтага яна працавала бухгалтарам. Была сам-насам толькі з лічбамі, а тут штодня цябе чакаюць зносіны з людзьмі. Вядома ж, людзі розныя бываюць: хто з адкрытай душой, а хто і з раздражненнем. За гэтыя гады Валянціна Іосіфаўна пазнаёмілася з усімі сваімі падпісчыкамі, ведае іх настрой, густ і перавагі. Каму часопіс прапануе, каму – рэспубліканскую газету. А раёнку дык і рэкламаваць не трэба: яе ўсе ведаюць.
У чарговую падпісную кампанію Валянціна Іосіфаўна сярод гарадскіх паштальёнаў перавыканала даведзены план падпіскі на раённую газету і разам з Аксанай Станіславаўнай Осцік, якая сярод сельскіх паштальёнаў зрабіла найбольшы ўклад у павелічэнне тыражу “Ашмянскага весніка”, аформіўшы падпіску на 253 экзэмпляры газеты, атрымалі грашовае заахвочванне ад рэдакцыі раённай газеты.
Паштальёнскі стаж Аксаны Станіславаўны складае толькі год, аднак гэта не стала перашкодай у выкананні даведзенага ёй плана па падпісцы. У Будзёнаўскім паштовым аддзяленні яна працуе пакуль часова: замяшчае ў дэкрэтным адпачынку сваю сястру. Дзеліць участак разам са сваёй калегай Валянцінай Альбертаўнай Круцько, у якой і пасцігае тонкасці нялёгкай, аднак цікавай прафесіі. Спрыту гэтай маладой жанчыне не займаць. І хаця зараз прыходзіцца хадзіць больш пяшком, яна хутка абходзіць Будзёнаўку і Повішні, а затым спяшаецца дамоў. Аксана – шматдзетная мама: трэба маленькага Мікіту з садка забраць, прыгатаваць абед і дапамагчы зрабіць урокі Вадзіму і Максіму, дома прыбраць, а таксама знайсці хвіліну на адпачынак, каб назаўтра ізноў ісці знаёмым маршрутам да людзей, якія яе чакаюць.
Аліна САНЮК.