Ні для каго не сакрэт, што час вельмі хуткаплынны. Дні ў ім перацякаюць у тыдні, тыдні – у месяцы, месяцы – у гады. Незаўважна прамінула 70 год з дня вызвалення Ашмяншчыны ад фашысцкай навалы. Неўпрыкмет і раённая газета наблізілася да 75-й гадавіны з дня свайго заснавання.
Абедзве гэтыя падзеі сталі нагодай для мерапрыемства, якое адбылося 10 ліпеня ў сценах краязнаўчага музея імя Ф. Багушэвіча. На ім сабраліся людзі, неабыякавыя да жыцця горада – гераічнага і паўсядзённага. Сярод іх – прадстаўнікі творчай інтэлігенцыі, вядомыя ў нашым горадзе асобы – ашмянскія паэты Пётр Валяр’янавіч Шакола і Анатоль Іосіфавіч Кавалеўскі, кампазітар Мікалай Рыгоравіч Розенберг, былы супрацоўнік рэдакцыі “Ашмянскага весніка” Іван Канстанцінавіч Высоцкі, рэдактар нашай газеты Ганна Мікалаеўна Давідовіч, музыканты Эдуард Антонавіч Горыд, Аляксандр Фёдаравіч Пашкоўскі, Таццяна Віктараўна Чэрская.
Вядучыя – супрацоўніцы музея Ірына Бусловіч і Вольга Вінцаловіч – нагадалі пра падзеі Вялікай Айчыннай вайны на Ашмяншчыне, пра пачварныя ўчынкі фашысцкага “новага парадку”, пра складанае жыццё нашага народа пад жалезнай пятой гітлераўскай імперыі. Выступілі з успамінамі Анатоль Іосіфавіч і Мікалай Рыгоравіч. Іх кароткія, але ёмкія гісторыі не змяшчалі пафасу, асноўным зместам стала перасцярога ад новых войнаў і спадзяванні на лепшую будучыню. Анатоль Іосіфавіч прыгадаў жахі канцэнтрацыйнага лагера ў Віцебску, уражанні ваеннага дзяцінства перадаў Мікалай Рыгоравіч. Вайна застала яго пяцігадовым хлопчыкам у Кіеве, таму замест бесклапотных гульняў лёс наканаваў яму паспытаць горкага хлеба блуканняў. Прагучала песня, словы і музыка якой належаць пяру абодвух гэтых старых сяброў-творцаў. Памяць забітых і закатаваных была ўшанавана хвілінай маўчання.
Аповед пра ваеннае ліхалецце пакрысе перацёк у экскурс па гісторыі раённай газеты. Паказальна, што ў дні вызвалення, менавіта 70 гадоў таму, 10 ліпеня 1944 года, Уладзімір Бабарыкін быў зацверджаны на рэдактарскай пасадзе Ашмянскім райкамам Камуністычнай партыі Беларусі. Трэба зазначыць, што калектыву газеты “Знамя Свободы” (так тады звалася наша раёнка) даводзілася нялёгка – ніхто з супрацоўнікаў не меў не тое што дыплома журналіста – нават вышэйшай адукацыі. З часам становішча пачало мяняцца. З 1962 года раёнка была “перахрышчана” ў поўнай адпаведнасці з тагачаснай рэвалюцыйнай рыторыкай і стала звацца “Красное знамя”, а са студзеня 1991 года атрымала цяперашнюю назву.
Са старонак раёнкі гучалі заклікі і лозунгі, вершы і песні, парады і прапановы. Газета была і ёсць культурным асяродкам грамадства, збірае вакол сябе аднадумцаў і творцаў. Даўні сябар і “пазаштатны карэспандэнт” раёнкі, як ён жартоўна сябе назваў, наш паэт Пётр Валяр’янавіч Шакола падзяліўся сваімі гісторыямі і вершамі, у якіх было месца і самаіроніі, і шчырым зычанням у адрас любімага выдання.
“Знамя Свободы”, “Красное знамя”, “Ашмянскі веснік”… У кожнай назве – адбітак эпохі, подых часу. Пра гісторыю і будні рэдакцыйнага калектыву распавяла яго кіраўніца Ганна Мікалаеўна Давідовіч. Яна перадала ў дар музею тую самую кнігу загадаў, дзе Уладзімір Бабарыкін семдзесят год таму сваёй рукой пакінуў свой першы запіс. “Сёння зацверджаны Ашмянскім РК КП(б)Б на пасадзе рэдактара райгазеты “Знамя Свободы”. Таму загадваю: працу пачынаць з 9 гадзін раніцы па мясцовым часе і заканчваць а 18. Перапынак на абед з 14 да 15 гадзін”…
Наогул, калі даць агульную і кароткую характарыстыку падзеі, то гэта быў вечар-успамін, вечар-напамін, свайго роду рандэву з настальгіяй.
Добрыя, меладычныя песні мінулага ў выкананні імправізаванага ансамбля ў складзе супрацоўніцы музея Марыны Гендрыкаўны Горыд і сяброў установы, музыкаў-прафесіяналаў Аляксандра Фёдаравіча Пашкоўскага, Таццяны Віктараўны Чэрскай і Эдуарда Антонавіча Горыда аздобілі мерапрыемства.
Музейная падзея не была ні пампезнай, ні асабліва шматлюднай, але гэта, мажліва, і да лепшага. Атмасфера вечара навявала пачуцці, якія бываюць, калі гартаеш старонкі сямейнага альбома. Відавочна, што ніхто з прысутных, сярод якіх былі і афіцыйныя асобы, і вядомыя творчыя людзі горада, якія ўжо знаходзяцца на заслужаным адпачынку, не застаўся абыякавым. Кожны адчуў далікатны дотык да святога – да Памяці.
Дзмітрый РАДКЕВІЧ.
Фота Святланы МУЦЯНСКАЙ.